Het verhaal - Deel 1
In de ochtend van de zeventiende September 1944 stijgt in Engeland wellicht het grootste luchtlandingsleger aller tijden op en
begint aan de reis richting het doelgebied; Nederland.
Zowel onder de burgers op de grond die de vliegtuigen 'en masse' zien overkomen, als onder de
manschappen die zich in die vliegtuigen bevinden heerst een gevoel van 'nu gaat het gebeuren'. In de transportvliegtuigen en 'gliders' bevindt zich de
eerste 'lift' van het
"1st Allied Airborne Army". Ze worden begeleid door honderden jachtvliegtuigen die uit alle delen van Engeland zijn verzameld.
Zij moeten deze enorme armade van vliegtuigen tegen aanvallen van Duitse jachtvliegtuigen en luchtafweergeschut beschermen. Dit alles is opgang gebracht door de Britse veldmaarschalk Montgomery.
Het is de bedoeling om drie volledige luchtlandingsdivisie's, en een onafhankelijke brigade, ruim 30.000 man plus materieel en voorraden, achter de Duitse linie neer te 'droppen'.
Vervolgens is het hun taak om snel en efficiënt een aantal vitale bruggen over de Maas, Waal en Rijn te bezetten en te behouden.
Deze bruggen bevinden zich in een "corridor" die loopt vanaf de frontlijn aan de Belgisch-Nederandse grens via Eindhoven, Son, Veghel,
Uden, Nijmegen tot aan het ruim honderd kilometer verderop gelegen Arnhem. Dit deel werd "Market" genoemd.
Op het moment dat de parachutisten boven de hun toegewezen landingszone's "jumpen" zal vanaf de Belgische grens het grondoffensief worden ingezet.
Dit zal worden uitgevoerd door eenheden van het Dertigste legerkorps, dit korps staat weer onder bevel van het Tweede Britse leger.
En dit leger valt weer onder het bevel van de 21st Army Group, waartoe de 1st Canadian Division ook toebehoort.
Zij zullen met hoge snelheid moeten oprukken, en contact maken met de parachutisten die de bruggen bezetten.
Dit is nodig omdat ze,niet in de laatste plaats, zo snel mogelijk Arnhem moeten bereiken maar ook om zo snel mogelijk contact te maken met
de parachutisten die de bruggen moeten bezetten en de weg waarlangs de grondtroepen moeten oprukken.
Dit is van vitaal belang, omdat de parachutisten maar licht bewapend zijn, en het maar voor een beperkte tijd kunnen uithouden zonder steun
van de grondtroepen met hun zware wapens(Tanks en Artillerie).
Mochten de para's de corridor niet open kunnen houden dan komt de gehele
operatie in groot gevaar: de para's lopen de kans vernietigd te worden en de grondtroepen kunnen veel moeilijker verder optrekken.
Dit deel van de operatie is door de plannenmakers "Garden" genoemd, waardoor de volledige naam "Market Garden" wordt.
Dit alles had natuurlijk een bedoeling, meer dan alleen een smalle weg (de corridor) met bruggen over een lengte van honderd kilometer te bezetten
en te behouden.Het uiteindelijke doel dat Montgomery hiermee wilde bereiken was, om via een achterdeur Duitsland binnen te vallen hiermee de beruchte
"Siegfriedlinie" links te laten liggen.
En om daarna het Ruhrgebied (industriegebied) binnen te vallen en naar de NoordDuitse laagvlakte
te kunnen uitbreken, waar de gemotoriseerde eenheden enorm in het voordeel zouden zijn.
Andere voordelen die hieruit zouden kunnen voortvloeien waren o.a. : de Duitse strijdkrachten in West-Nederland zouden geïsoleerd worden,
enkele V2-lanceerplaatsen konden misschien bemachtigd worden en de havens van Antwerpen en Rotterdam zouden sneller ter beschikking
komen te staan wat voor de bevoorrading van de oprukkende legers een enorme verbetering zou betekenen.
En zo daalt verspreid over verschillende landingszone's (LZ) de eerste 'lift' neer op Nederlandse bodem.
Het overbrengen zal helaas plaatsvinden in drie afzonderlijke 'lifts', hetgeen een ernstige belemmering is voor de commandanten te velde,
zij beschikken niet meteen over de volledige gevechtskracht van de divisie's om de aanval te beginnen.
En die strijdmacht zal nog wat verder inkrimpen omdat ook de LZ's nog beveiligd moeten worden voor de volgende lifts en bevoorradingsdroppings
die later in de operatie gepland staan.
Dit zal later één van de problemen zijn waarmee de para's geconfronteerd worden, andere problemen later in de strijd zullen ook een
beslissende rol spelen zoals; het gebrek aan luchtsteun, slechte radiocommunicatie en niet in de laatste plaats de Duitsers!.
Maar op die Zondag in September verloopt alles nog goed, de meeste manschappen en hun materieel komen daar terecht waar zij volgens de
plannenmakers in Engeland behoren te zijn.
En langzaam aan beginnen de diverse eenheden zich te verzamelen en begeven zich richting de hun opgegeven doelen.
Eenheden ondervinden nog weinig tegenstand en de eerste 'lichte' doelen worden spoedig bereikt, de stemming is dan nog goed.
Dit komt mede doordat de Duitsers volledig zijn verrast door deze aanval, en maar langzaam de aard en omvang begrijpen.
Maar naarmate de aanval in dagen, later kan men zelfs van uren spreken, begint te vorderen beginnen de para's de eerste tegenstand van de
Duitsers overduidelijk te voelen. Na de eerste schok en met een beter beeld van het geheel, maken de diverse commandanten een begin met
het organiseren van een verdedings/aanvalsplan.Hier en daar begint men dus ook al met tegenaanvallen op de para's nu nog door losse eenheden die in de buurt zijn.
De tegenstand die de para's ondervinden blijkt fel maar niet genoeg, en ze blijven richting de hun gestelde doelen oprukken.
Maar naarmate de strijd zich voortzet komen de para's voor een niet prettige verrassing te staan....
Er komen steeds meer berichten binnen van eenheden die op zware tegenstand stoten, maar dat is iets wat de commandanten normaal vinden
meer verontrustend is dat die tegenstand wordt veroorzaakt door Duitse eenheden, die volgens de plannen helemaal niet in het operatie gebied
mogen voorkomen!(Deze eenheden waren al afgeschreven door de militaire top.)
Daarnaast blijken dit redelijk tot goed uitgeruste gevechtseenheden te zijn, met een lange staat van dienst, ondermeer aan het Oostfront en Frankrijk.
Was de stemming aan het begin nog zeer optimistisch, na enkele dagen van felle gevechten beginnen ook de grootste optimisten onder de
de para's een niet weg te krijgen gevoel van twijfels te onwikkelen over de afloop van deze operatie.
Ondanks dat de meeste manschappen en materieel geland zijn en zich op de juiste bestemming bevinden is de situatie verre van stabiel te noemen.
De goed getrainde parachutisten blijven echter hopen dat het Dertigste legerkorps zoals gepland zal arriveren en daardoor de noodzakelijke zware
ondersteuning kan leveren.
De druk van de Duitsers begint overal voelbaar te worden, en lijkt naarmate de uren verstrijken alleen maar toe te nemen.
De aanvallen vinden niet plaats in bepaalde gebieden, maar over de gehele lengte van de corridor en hier en daar zelfs met succes.
Na drie dagen van strijd, komen de geallieerde bevelhebbers er achter dat dit geen 'zacht gekookt eitje' blijkt te zijn.
